Vita practica: φρόνησις и св. Максим Исповедник

Abstract

Како продолжение на Аристотеловото дефинирање на φρόνησις како доблест со која индивидуата се оспособува во секој поединечен случај да го најде оптималниот избор за дејствување кое во заднината ја има генералната слика за евдајмоничен живот, во специфичен средновековен контекст, φρόνησις се концептуализира и во филозофијата на св. Максим Исповедник. Според св. Максим Исповедник, φρόνησις претставува разбирање на практичните нешта кое е поврзано со активниот живот, имено, „моќ за одлучување која ја одредува соодветната употреба на разумот во праксата“ (Amb Io. 1109B). Во овој текст ќе биде разгледан концептот φρόνησις во делата на св. Максим Исповедник низ неколку аспекти: созданието како израз на Божествената φρόνησις, φρόνησις во рамките на системите на доблестите и нејзината функција, φρόνησις како основа за vita practica и односот на vita practica и vita contemplativа. Низ овие тематски точки ќе бидат изведени карактеристиките на φρόνησις кај св. Максим Исповедник кои ги рефлектираат неговите тежнеења за помирување на микрокосмичките антиномии со макрокосмичката парадигма на вечниот Логос.